माझ्या पाउलवाटेवर..

माझ्या   मनात   मी माझ्या   मनात   मी ,  असतो   आनंदी.. अशा   आकांश्यांना   नाही   कसलीच   बंदी.. प्रेम   आणि   द्वेष   जिथे   असतात   एक   समान.. खोट्या   मी   पणा   ची   सावली ,  इथे   तरी   नाही   निदान.. ... माझ्या मनात मी ,  शोधतो एक नवे आभाळ.. जिथे अंधाराची वाट पाहत नाही सकाळ.. आभाळ माझे ते ,  विविध रंगनने रांगेलेले.. वार्‍याच्या दिशेला विसरून ,  आपल्यातच रमलेल.. .... माझ्या मनात मी ,  बोलतो कधी न बोललेल.. भावनांच एक विश्व आतल्या आत कोरलेल.. .. वेगळा एक चेहरा दिसतो ,  माझाच माला आरशात.. बघितला नौता असा ,  त्याला मी बर्‍याच वर्षात.. माझ्या मनात मी ,  भेटतो देवाला सहज.. प्रार्थने मधल्या बोलीची त्याला ,  इथे नाही गरज.. उत्तर मिळत नाहीत ,  ह्याचीच वाटे खंत..   पण माझ्या मनात मी ,  तरीही असतो स्वत्चछंद... ...   पण माझ्या मनात मी ,  तरीही असतो स्वत्चछंद... ... ...

भेटशील का तिथेच एकदा..   भेटशील का तिथेच एकदा ... असच काहीतरी बोलयेला... आठवणींचा ओला पाउस..... शांत बसून बघायेला.... ...... भेटशील का तिथेच एकदा .... शब्दात भावना परत रुजवायेला... .. मातीवर कोरलेल्या अक्षरांसारखी... बोलून न बोल्लेलि भाषा ऐकायेला... ..... भेटशील का तिथेच एकदा... वाट जिथे तुझी पाहायेचो...... आपण रॅंगाौलेल्या स्वप्नात.. कसा सहज हरवून जायचो... .... वेळ नव्हती माझी , आणि नौते तुझे शब्द...   जगा च्या हिशोबात आपल नात स्वस्त.. वास्तविकतेचा प्रवास नाही आपल्या प्रेमाला.. तरी भेटशील का तिथेच एकदा.. असाच काहीतरी बोलयेला ? ..... ..

काटा.. काल आंवाणी चालताना.. एक काटा टोचला पायात.. अजुन थोडी भर पडली.. बधीर झालेल्या जखमात... ...

आभाळ.. पाउल असुदे पृथ्वीवर.. त्याची जागा तिथेच आहे.. आभाळ वाटल अपलस तरी.. तो केवळ एक भास आहे... ...    

मार्ग.. अपले मार्ग आता वेगळे.. हे मी आवर्जून स्वीकारतो.. दुख झाल असल तरी.. हस्ता हस्ता नाकारतो.. .... 

पुस्तक.. झून एक पुस्तक सापडल.. फाटलेली काही पाने होती.. अंधुक अष्णार्या त्या लिखाणात.. होता एक अंत पण सुरवात नौती... ...

दोषी.. मीच माझा दोषी आहे.. सहन कराएेची सीमा ओलाँडली.. आयुष्याच्या ह्या बुद्धिबळात.. चार चौकटीत बाजी खोळंबली... ...    

भेट..   परत भेटिन मी सर्वाना.. माझा पुरता मीच असताना.. तेना न आवडत्या वेषात.. आणि मनावर एकही ओझ नसताना... ....

ही तिशी , अशी कशी... वाय वर्ष तीस , मणजे तस खास.. आयुष्याचा होतो , जणुकाय अर्धा प्रवास..   कपडे सुद्धा आता , होतात तशे फॉर्मल.. थोडे केस पांढरे होणे आता तसे नोर्मल.... ..... कमौण्या पेक्षा आता गमौणे जास्त... शांत गाणी ऐकत बसणे आता वाटे मस्त... व्यायामाची आता लागते अजब ओढ.. तरी कम्रे वर बसवायेला जीन ला लागतो जोड... .....    कॉफीडे च्या आता थोड्या झाल्या वार्‍या.. मुली सुद्धा उलट्या दिशे ने चालतात सार्‍या... .. लोक म्हणतात , आता कै , लग्न करून टाका... लहान मुल उघडपणे म्हणू लागतात काका.... .....   तिशी आली , आता करणार तरी कै.. बर्तडे सेलेब्रेशन्स हून , घेतो काढता पाय.. गिफ्ट सुद्धा आता मिळतात विदाउट रॅपर... देवा काही वर्ष मागे जायेची देतोस का एक्सचेंज ऑफर ?.... .....

मैत्री... मैत्री मणजे अटल निश्चय.. कधीही तूटू नये असा.. .. पण सहज पाठ फीराौणर्यांवर... विश्वास ठेवू तरी कसा... .... 

हिशोभ हिशोभ होतो सरवांचा.. वरच्या एका दरबारात... ... चांग्ल आणि वाईट केलेल सगळ.. पडत मोजून पदरात... ....

आयुष्यावर एक चारोळी.. आयुष्याची आणि मरणाची वाट बघण्यात.. केवळ एक शुल्लक अंतर असत.. एक श्वास देऊन जाणार.. .. आणि एक श्वास घेऊन जाणार.... ... 

माझा पाउलवाटेवर.. आयुष्यात तुम्ही अशा एका वयाची पायरी ओलांडता , जेव्हां बर्‍याच गोष्टी बोलून दाखवता येत नाहीत. मग तेव्हां काही तरी लिहून पहावे असे वाटते. आयुष्यात बर्‍याच पाउलवाटा समोर आल्या...काही पूर्णा केल्या , आणि काही अर्ध्याच राहून गेल्या. त्याचाच एक छोटा संग्रह इथे मानडतोय. काही थोर व्यक्ती अशे आहेत ज्यांना कविता , चारोळ्या , लगेच सुच्तात..माझे तसे नाही , केव्हां अस म्हणता येईल की माझ्या विचारांची पोच तेवढी नाही.. मनात काहीतरी आल आणि ते लिहिल येऊढा साधा हिशोब...माझ्या कविता आणि चारोळ्या इथे वाचून जे वाटेल ते सांगायेच विसरू नका.. कारण बोलण्या पेक्षा ऐकणे महत्वाचे... ....